zondag 2 december 2007

Bo



De afgelopen dagen hebben we in Bo doorgebracht. Bo is een groene, schone, stad ten oosten van Freetown. Hoewel het de twee-na grootste stad van Sierra Leone is, oogt Bo als een dorp.
De weg van Freetown naar Bo is niet erg lang, misschien 300 kilometer. Toch ben je al snel 5 uur onderweg. De drukte in de Eastern Part van Freetown zorgt ervoor dat het wel 1,5 uur duurt voordat je de stad uit bent. Halverwege de route, net na het plaatsje Mile 91, wordt de weg slechter en moet de chauffeur zijn snelheid aanpassen. Toch is de weg zelden zo goed geweest, zeggen onze medepassagiers. Het is dry season; op een paar plassen na is de weg droog en effen. Ook zijn de Italianen bezig nieuw asfalt aan te brengen.

In Bo hebben we de jongeren bezocht die deelnemen aan het jongerenproject van de Christian Brothers. Zij volgen trainingen in basic education en kunnen vervolgens stage lopen bij kleine bedrijfjes in en om de stad. Ook jongeren die vanuit Nederland terugkeren naar Sierra Leone kunnen hieraan meedoen. Zowel in Bo als in Freetown.
We hebben met de jongeren gepraat over hun achtergrond, interesses en stage-ervaringen. Ze zijn allemaal heel enthousiast. Een van de meisjes werkt in een autogarage. Een ander bij een Honda bedrijfje dat motorfietsen repareert. Ze zijn allebei inmiddels experts en de trots van de garages. De klanten brengen hun voertuig het liefste bij hen. Anderen lopen stage bij kapsalons, in de metaalbewerking, in de bouw of leren kleding maken.
Nadat de jongeren hun stage met succes hebben afgerond, krijgen ze een start-up kit. In deze kit zitten materialen die ze kunnen gebruiken om zelf een klein winkeltje op te zetten. De Christian Brothers helpen hen met het zoeken naar een geschikte, betaalbare ruimte en komen regelmatig langs om te zien hoe het gaat.
Andere jongeren krijgen een baan aangeboden bij hun stagebegeleiders. Dat is bijvoorbeeld gebeurd in het bouw-project. De baas was erg tevreden over zijn leerlingen en wil ze graag in dienst nemen.
We hebben een hoop geleerd van de verhalen van de jongeren en hun begeleiders en zullen ons bezoek aan Bo de komende week met de jongeren in Freetown bespreken.








Donkere nachten

In Freetown is geen electriciteit. Nou ja, bijna geen electriciteit. Slechts enkele wijken hebben een paar uur stroom per dag. Daar wonen de mensen met een belangrijke positie.
De andere Freetowners moeten het met generatoren doen. Die draaien overdag op volle toeren. Overal in de stad hoor je het gebrom van machines en ruik je de uitstoot van brandstof.
Omdat lang niet iedereen dat kan betalen, is een groot deel van Freetown pikdonker ’s nachts. Dat is levengevaarlijk voor mensen als ik die gewend zijn aan de verlichting van de Nederlandse straten. Mijn ogen willen nog niet wennen aan het donker. Op de weg naar het guesthouse ben ik al een aantal keer gestruikeld. Ook zitten er hele dikke kikkers die vlak voor je voeten opeens wegspringen. De jongeren die hier al weer een tijdje zijn, zeggen dat het vanzelf went. Maar er wordt vooral gelachen om de gekke manier van lopen die wij, blind en bang voor kikkers zijnde, hebben.

Try before you die

Toen de Christian Brothers me vertelden dat we hun projecten in Freetown op een motorfiets zouden gaan bekijken, was ik blij! Wat een avontuur, ik had nog nooit op een motor gezeten! Dat Freetown levensgevaarlijk is op een motor, realiseerde ik me pas toen ik achterop zat en door de stad reed. De motorrijders hier trekken zich niets aan van het andere verkeer en zigzaggen door de auto’s, vrachtwagens en voetgangers heen. Ze halen links en rechts in, toeteren tegen alles en iedereen en nemen routes die zo smal zijn, dat je continu moet opletten of je benen niet te veel uitsteken en je je misschien bezeert. Op de stukken waar het rustiger is, voeren ze de snelheid al snel op naar 70 km per uur.
Ook bleek ik een attractie te zijn voor de mensen op de straat. Een buitenlander die op een motor zit! En dan ook nog een vrouw, die een kop groter is dan de bestuurder en haar rok tot boven haar knieen heeft moeten optrekken!
Ik was blij en opgelucht toen we aan het eind van de dag weer veilig en heel voor het kantoor van de Christian Brothers stonden. Helemaal zwart van het stof en rood van de zon. Maar... wel ge-tried!

Gezelschap uit Nederland

Afgelopen maandag is Godefroid van Cordaid/ Maatwerk aangekomen!
Hij zal afspraken met de partner maken over de begeleiding van terugkeerders en de planning voor de komende maanden. Uiteraard willen de jongeren hem ook graag ontmoeten.