Freetown! Eindelijk ben ik in de stad en in het land waar we bij SAMAH de afgelopen jaren zoveel over gehoord en gelezen hebben.
In het vliegtuig was het een vrolijke boel. Er reisde een oude dame mee, die met haar wandelstok gevaarlijk om zich heen zwaaide en het cabinepersoneel commandeerde. Haar vriendin besloot om een enorme tas op haar hoofd te dragen, waardoor ze klem kwam te zitten in het gangpad van het vliegtuig. Later stapten er ook drie bloedmooie meisjes uit Abidjan in, die zich als queens gedroegen, maar gingen gillen en hyperventileren toen er turbulentie ontstond. Ook vlogen we over Guinee, en Conakry: dat andere land waar we bij SAMAH inmiddels veel over weten. Jammer genoeg hingen er wolken boven de stad en kon ik niets zien.
Op het vliegveld stond een stralende Mamoud ons op te wachten. Wat fijn om hem weer te zien! Het vliegveld van Freetown ligt op een schiereiland, Lungi. De kortste route naar de stad is met een oude helikopter. Dat is niet alleen duur, maar ook doodeng! Daarom gingen wij liever via het water, met een van de veerboten. Deze boten hebben een soort VIP-ruimte (first class), waar je voor een paar extra dollars naar Nigeriaanse films kunt kijken en een Star-biertje kunt drinken.
Na drie kwartier varen in het duister van de avond, bereikten we de kade, waar mensen met hun spulletjes ons opwachtten, in de hoop nog wat laatste Leones te verdienen voordat ze naar huis gingen.
Freetown leeft, in ieder geval ’s avonds.
In het vliegtuig was het een vrolijke boel. Er reisde een oude dame mee, die met haar wandelstok gevaarlijk om zich heen zwaaide en het cabinepersoneel commandeerde. Haar vriendin besloot om een enorme tas op haar hoofd te dragen, waardoor ze klem kwam te zitten in het gangpad van het vliegtuig. Later stapten er ook drie bloedmooie meisjes uit Abidjan in, die zich als queens gedroegen, maar gingen gillen en hyperventileren toen er turbulentie ontstond. Ook vlogen we over Guinee, en Conakry: dat andere land waar we bij SAMAH inmiddels veel over weten. Jammer genoeg hingen er wolken boven de stad en kon ik niets zien.
Op het vliegveld stond een stralende Mamoud ons op te wachten. Wat fijn om hem weer te zien! Het vliegveld van Freetown ligt op een schiereiland, Lungi. De kortste route naar de stad is met een oude helikopter. Dat is niet alleen duur, maar ook doodeng! Daarom gingen wij liever via het water, met een van de veerboten. Deze boten hebben een soort VIP-ruimte (first class), waar je voor een paar extra dollars naar Nigeriaanse films kunt kijken en een Star-biertje kunt drinken.
Na drie kwartier varen in het duister van de avond, bereikten we de kade, waar mensen met hun spulletjes ons opwachtten, in de hoop nog wat laatste Leones te verdienen voordat ze naar huis gingen.
Freetown leeft, in ieder geval ’s avonds.
Overal zijn mensen op straat en branden kleine petroleum-lichtjes. Misschien is het de enorme hitte die mensen uit hun huizen drijft? Want jongens, wat is het hier warm! Mijn winterjas heb ik voorlopig niet nodig!
Mamoud en ik hebben wat gegeten in het guesthouse waar ik de komende tijd verblijf, en elkaar bijgepraat over alle ontwikkelingen van de afgelopen twee maanden.
Morgen gaan we aan de slag en de stad bekijken. Ik ben benieuwd!
Mamoud en ik hebben wat gegeten in het guesthouse waar ik de komende tijd verblijf, en elkaar bijgepraat over alle ontwikkelingen van de afgelopen twee maanden.
Morgen gaan we aan de slag en de stad bekijken. Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten